Το Μοναστήρι της Ρεντίνας

ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ 

Βόλτα στο ποτάμι

Στην δασώδη κατάβλαστη διαδρομή κατηφορίζοντας από το χωριό για το Μοναστήρι, συναντάμε το παλιό τοξωτό πέτρινο γεφύρι στα Μαντάνια του ποταμού Ονόχωνου, που κυλά νωχελικά ανάμεσα στα πυκνά και καταπράσινα πλατάνια, περνώντας δε κοντά από τον παλιό οικισμό Τσάτσα, τις περιοχές Πλάκας, Λούτσας και τον Καλογηρόμυλο, ανύποπτος για το τι πρόκειται να συμβεί, καταλήγει και χύνεται πλέον στην Λίμνη Σμοκόβου. Λένε πως οι μύθοι είναι αιώνιοι. Ο μύθος όμως του Ονόχωνου, που περνά από την Ρεντίνα και με τις χειμωνιάτικες κατεβασιές του, από το σκούξιμο του «βάζουν» τα γύρω βουνά, ορμητικός και οργισμένος από το κακό του, έπνιξε κάποτε σε ώρες φουσκονεριάς, τα γαϊδούρια στην προσπάθεια τους να τον περάσουν. Ο Ονόχωνος ένα λιγόνερο ποτάμι, γιος του Πηνειού, σχηματίζεται από τα ρέματα και τους στέρφους χείμαρρους της περιοχής. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του διαβαίνοντας διαβρώνει τις απόκρημνες και δύσβατες χαράδρες, από όπου διέρχεται ανάμεσα στις βουνό πλαγιές και τα λαγκάδια της Ρεντίνας σταματάει πλέον το τρέξιμό του και φυλακίζεται στην βα ριά πόρτα του ταμιευτήρα της λίμνης Σμοκόβου. Οι Ρεντινιώτες μιας άλλης εποχής νανουρίστηκαν και ζύμωσαν τα παιδικά τους χρόνια με το βούισμα του, είδαν το νερό του να κινεί την βαριά μυλόπετρα, πότισαν τις εύφορες λογγιές, που έθρεψαν την πείνα των χωρικών, με τα γιδοπρόβατα που στάλιζαν δίπλα σε τούτα τα ήμερα κατατόπια και την σμίξει με τα πλατάνια δεξοζερβά, που σκίαζαν τα γάργαρα νερά του. Κοιτάζοντας τα νερά του να κυλούν, νιώθεις και τον χρόνο να κυλά γοργός, αγύριστος, μα χωρίς να τελειώνει ποτέ. Γενιές και γενιές διάβηκαν την κοίτη του, χαριτολογώντας, μα και απογοητεύτηκαν, όταν στις χειμωνιάτικες «κατεβασιές» του δεν έβρισκαν το πρόχειρο γεφύρι στην θέση του, όταν μουγκρίζοντας σαν θεριό, παράσερνε ότι κι αν έβρισκε μπροστά του. Οι τέσερες νερόμυλοι, που υπήρχαν παλιότερα στο χωριό, αποτελούν αψευδείς μάρτυρες της υψηλής πληθυσμιακής πύκνωσης του. Με την παρουσία του ο μύλος εδώ σημάδεψε έντονα την ζωή ολοκλήρων γενιών και σήμερα έρημος και αγέρωχος εκεί στην ακροποταμιά κουβαλάει τα θραύσματα από την πραγματικότητα του χθες μέσα στην άβυσσο των χρόνων. 

Η Ιερά Μονή Ρεντίνας Ι. Μ.. Ρεντίνας-το Μοναστήρι της Παναγιάς 

Σε απόσταση επτά χιλιομέτρων από το χωριό στα όρια των νομών Καρδίτσας και Φθιώτιδας, ακινητεί αιώνες τώρα το αναμφισβήτητα λαμπρό μνημείο της περιοχής και καμάρι της Ρεντίνας, το περίφημο Μοναστήρι της Παναγιάς, η Σταυρο- πηγιακή Ιερά Μονή Ρεντίνας. Αφιερωμένη αρχικά από ιδρύσεως της στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου, αλλά επειδή είναι τοποθετημένη εκεί και η η κάρα του Αγίου Βασιλείου πρε- σβυτέρου Αγκύρας, που μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουλιανού του παραβάτου το 362 μ. Χ., τιμάτε και στην μνήμη του. Σφραγίδα της Ιεράς Ο Άγιος Βασίλειος προστάτης Σταυροπηγιακής Μονής της των ποιμένων και πολιούχος του χω- Θεοτόκου Ρεντίνας ριού, πανηγυρικά τιμάτε στις 22 Μαρτίου, φυλάσσεται δε από τα τέ- λη του 18ου αιώνα που ήρθε στην Μονή και η οκταγωνική ασημένια τίμια κάρα του, αξιόλογο έργο από Καλαρρύτες αργυροτεχνίτες. Η δε φορητή εικόνα του Αγίου εκλάπη δυστυχώς το 1973. Πρωτοχτίστηκε η Μονή στα Βυζαντινά χρόνια τιμάτε δε με βαθύτατο σεβασμό στο όνομα της Κοίμησης της Θεοτόκου και πανηγυρίζει με ξεχωριστή λαμπρότητα την γιορτή της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, με μεγάλη προσέλευση των κατοίκων ακόμη και από τα γύρω χωριά. Το ιστορικό καστρομοναστήρι καύχημα της περιοχής είναι κτισμένο μέσα σε πανέμορφο δάσος κατάφυτο με βελανιδιές, στην κατηφορική πλευρά λόφου των απρόσιτων κορυφών των Αγράφων. Τείχια γερά και πεντάψηλα ολοτρόγυρα, μοιάζει σαν κάστρο. Το κτιριακό του συγκρότημα αποτελείται από το καθολικό Αθωνικού τύπου και δύο πτέρυγες κελιών, η τριώροφη ανατολική και η διώροφη δυτική. Στην πλακόστρωτη αυλή και στο μέσο της υψώνεται το περικαλλές καθολικό με τον τρίκογχο τρούλο, το περίκομψο επιχρυσωμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο Ρωσικής προέλευσης και οι δεσποτικές εικόνες έργα του ζωγράφου Ιωάννη, τις ιδιαίτερα με τα μισοσβησμένα χρώματα των βυζαντινών καιρών αξιόλογες βυζαντινής τεχνοτροπίας αγιογραφήσεις, τον εσωνάρθηκα, τον εξωνάρθηκα και τα παρεκκλήσια στις πλάγιες πλευρές του, αριστερά των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και Αγίου Νικολάου και δεξιά του Τιμίου Προδρόμου. Πότε ιδρύθηκε το φημισμένο Μοναστήρι κορώνα της Ρεντίνας, δεν είναι ακριβώς γνωστό. Σύμφωνα με κατά επιτόπια παράδοση και λεγόμενα των γεροντοτέρων είναι πολύ παλιό, υπήρξε χρονολόγηση το 1020 τόσα. Δυστυχώς η πλάκα εκείνη στην οποία αναγραφόταν η σχετική χρονολογία δεν υπάρχει σήμερα. Στο καθολικό όμως και στο μέσο περίπου του εξωτερικού τοίχου της κόγχης του Ιερού, υπάρχει εντοιχισμένη αναμνηστική πλάκα, που μνημονεύει ότι η ανακαίνιση ολόκληρου του Μοναστηριού και του Ναού, έγινε το 1579 επί ηγουμένου Δαμασκηνού ιερομόναχου. Δεύτερη ανακαίνιση του Ναού έγινε το 1640 δαπάνες του Μόσχου Στραβοένογλου, το δε 1662 σύμφωνα με την κτιτορική επιγραφή, που βρίσκεται πάνω από την δυτική θύρα, με την οποία το καθολικό της Μονής επικοινωνεί με τον νάρθηκα, πρωτοαγιογραφήθηκε ο ναός από τον ζωγράφο Ιωάννη με την συνδρομή και δαπάνες του άρχοντος Φράγγου Στραβοένογλου και ηγουμένου του ιερομόναχου Θεωνά. Ο περιτειχισμένος περίβολος του Μοναστηριού και ο χαρακτήρας του δημιουργεί την εντύπωση οχυρού Φρουρίου. Ο πέτρινος ισχυρός περίβολος περικλείει όλο το κτιριακό συγκρότημα, που αποτελείται από το Καθολικό Αθωνικού τύπου και τις δύο πτέρυγες κελιών, η τριώροφη ανατολική και η διώροφη δυτική μετά των βοηθητικών χώρων την πλακόστρωτη αυλή, στο μέσο της οποίας υψώνεται το περικαλλές Καθολικό με τον τρίκοχο τρούλο. Όμοιες πτέρυγες με κελιά, αποθήκες και βοηθητικούς χώρους, υπήρχαν άλλοτε και στις δύο άλλες πλευρές, τη βόρεια και την νότια. Η βρύση του Μοναστηριού βρίσκεται έξω από τον περίβολο της, απέναντι από την δευτερεύουσα ανα- τολική είσοδο. Η καμάρα της βρύσης μικρού βάθους διατρυπάτε από τον υδροφόρο κρουνό που καταλήγει στην λεγομένη «κοπάνα» απ’ όπου πίνεται το δροσερό νερό. Το τετρακίονο περικαλλές Καθολικό συγγενεύει με τον αγιορείτικο τύπο με βασικό χαρακτηριστικό τον τρίκογχο τρούλο. Στην βορειοδυτική γωνιά του εντός του κυρίως ναού βρίσκεται κρύπτη στην οποία κατέρχε- ται κανείς με μικρή σκάλα, στην υπό- γεια αυτή κρύπτη τοποθετούσαν κατά σειρά τα κρανία των κοιμηθέντων μο-ναχών της μονής, μερικά από τα οποία διατηρούνται μέχρι σήμερα. Είναι σημαντικό μνημείο λόγω της α της αρχαιότητας, του καλλιτεχνικού πλούτου, της ιστορικής θρησκευτικής παράδοσης, αλλά και της συμμετοχής σ στην παράλληλη ιστορία της Ρεντίνας. Γνώρισε ξεχωριστή ακμή στο πέρασμα της ιστορίας, αφού παλαιά υπαγόταν στην επισκοπή Λιτής και Ρ Ρενδίνης και κατά την Τουρκοκρατία υπήρξε φρούριο των αγωνιστών της της κλεφτουριάς. Στο μοναστήρι της υπεραγίας Θεοτόκο έγινε το 1657 η εκλογή του επισκόπου Λιτζάς και Αγράφων Ιακώβου, που υπήρξε ο 25ος κατά σειράν επίσκοπος Θαυμακού. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει το μεγάλο κύρος που είχε κατά την εποχή εκείνη. Στους τοίχους του εξωνάρθηκα του ναού υπάρχουν γραμμένες με ανεξίτηλο μελάνι ενθυμήσεις ιστορικών γεγονότων. Μια από αυτές του 1789 αναφέρεται στον διωγμό των Κοντογιαναίων από τον Αλή Πασά, άλλη του 1793 για επίσκεψη στην Μονή του αρχιερέως Νέων Πατρών ή Πατρατζίκι, συνοδεύοντας με τον επίσκοπο Θαυμακού τον Μητροπολίτη Λαρίσης Διονύσιο και άλλη του 1817 για την τριήμερη επίσκεψη του Αλή Πασά στην Ρεντίνα. Ανάμεσα στα κελιά της δυτικής πτέρυγας υπάρχει το αθέατο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, όπου η μυστική θύρα είναι είσοδος, που οδηγούσε σε μια μεγάλη κρύπτη και λειτουργούσε κατά την παράδοση το κρυφό Σχολείο στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Η Μονή κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας γνώρισε μεγάλη άνθιση και αριθμούσε 50 μοναχούς. Είχε στην κατοχή της πλούσια μετόχια στις γύρω περιοχές, Κατάχλωρο, Σμόκοβο, Δομοκό και Τσούκα, ακόμη διατηρούσε μετόχι στην Μόσχα της Ρωσίας, όπου με ουκάζιο (χρυσόβουλο) του Τσάρου Αλέξιου Μιχαήλοβιτς ταξίδευαν συχνά για χρόνια οι μοναχοί της. Ήταν πλούσια με κήπους, αλώνι, αχυρώνα, μελίσσια, στάβλο, κτηνοτροφία και φυσικά είχε δωμάτια για την φιλοξενία επισκεπτών, διατηρούσε δε ακόμη εξαιρετική βιβλιοθήκη και νοσοκομείο για α-πόρους. Είχε μεγάλα κοπάδια γίδια, πρόβατα, πολλά βόδια και γελάδες. Ακόμα είχε μεγάλη κτηματική περιουσία, είχε χωράφια, γύρω και μακρύτερα τα οποία καλλιεργούσαν. Λέγεται από τους παλιούς είχε τόσα πολλά σταφύλια και για να μην τα κουβαλάνε όλα στο μοναστήρι, τα πατούσαν επί τόπου και είχαν κιούγκια που ερχόταν ο μούστος στο μοναστήρι. Η Ιερά Μονή Ρεντίνας λόγω της γεωγραφικής θέσης όπου κατείχε και της ισχυρής οικονομικής της αυτοτέλειας, αποτέλεσε αρκετές φο-ρές σημείο μαχών κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πνευματικό κέντρο και αποκούμπι των αρματολών. Η Μονή Ρεντίνας ακόμη κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, υπήρξε λόγω της πνευματικής ακτινοβολίας της, σπουδαίο εκκλησιαστικό κέντρο και φυτώριο Ιεραρχών που τίμησαν την Εκκλησία. Από την Ρεντίνα πέρασε και δίδαξε ο εθναπόστολος και εθνεγέρτης Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. . Από την αδελφότητα της Μονής Ρεντίνας προερχόταν ο Αρχιερέας Ιερόθεος της επισκοπής Νέων Πατρών ή Πατρατζίκι (Υπάτης), ο οποίος συνόδευσε με τον επίσκοπο Θαυμακού τον Μητροπολίτη Λάρισας Διονύσιο. Την δε ημέρα της εορτής του Τιμίου Σταυρού το 1796 χειροτονείται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Καλλίνικο, ο εκ Ρεντίνας προερχόμενος Δοσίθεος, ως Μητροπολίτης Αχρίδας (Σερβίας). Η μεγάλη πνευματική ακτινοβολία του Μοναστηριού οφειλόταν κατά κύριο λόγο, στην καλλιέργεια σε αυτό των γραμμάτων και την προσπάθεια να ανεβάσει το μορφωτικό επίπεδο των γύρω πληθυσμών. Στην Μονή λειτούργησε η Ανωτέρα Σχολή Παιδείας, όπου το 1757 δίδαξε ο επιφανής διδάσκαλος Παπαδημήτρης, προς τον οποίον υπάρ-χει γράμμα του Πατριάρχη της Πόλης Καλλίνικου Δ΄ του Ζαγοραίου. Ιδιαίτερα αξιόλογη ήταν η βιβλιοθήκη της και οι χειρόγραφοι κώδικες σε μεμβράνες. Το 1848 οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας, Παπακώστας Τζαμάλας, και Βαγγέλης Μπαλατσός, μετά από αποτυχημένο κίνημα τους βρήκαν καταφυγή στην Μονή Ρεντίνας. Το δε 1854 και το 1867 έγιναν μάχες μέσα στο Μοναστήρι με ντόπιους οπλαρχηγούς και Τούρκους. Η ερείπωση της Μονής ολο-κληρώθηκε το 1867 και παρ’ όλα ταύτα το 1881, είχε ακόμη επτά μοναχούς. Ύστερα εγκαταλείφθηκε και πολλά από τα χειρόγραφα και τούς κώδικες, που κατείχε, χάθηκαν. Για λίγα χρόνια έγινε μετόχι της Μονής Κορώνας και το 1927 ο λόγιος, Μητροπολίτης Ιεζηκιήλ επανασύστησε την Μονή. Λέγεται κατά πως έχουν να μολογούν οι γέροντες, ότι ο καλόγερος Αβραάμ κατά κόσμο Γεώργιος Ρούσκας διαμαρτυρόταν στον επίτροπο Νικολάκη Μυλωνή, για καταπάτηση των χωραφιών της Μονής, από τους γύρω κτηνοτρόφους. Μια και δυο ο καλόγερο κατεβαίνει στην Καρδίτσα και καβάλα στ’ άλογο μπαίνει στο Χάνι του Μυλωνή. Στην διαμαρτυρία του Μυλωνή «ε! βρε καλόγερε με το άλογο μπαίνεις στο μαγαζί» ο καλόγερος ψύχραιμα απαντά «το ίδιο δεν κάνουν και οι δικοί σου στο μοναστήρι».  

Το καστανοδάσος της Πουρνόβρυσης 

Ναός της φύσης είναι το βασίλειο της καστανιά, η παρουσία εδώ απλή κατάθεση λατρείας και μυσταγωγική τελετουργία, μοιάζει με τον απόκρυφο κόρφο, όπου η πλάση κρύβει τους παραμυθένιους θησαυρούς της. Θεία δώρα, η πράσινη πανοπλία του, η φιλόξενη κι ανακουφιστική γαλήνη του, οι φιλτραρισμένοι ανασασμοί του, οι ζωογόνοι ίσκιοι, ο φτερωτός του κόσμος και τα άλλα ζωντανά του δάσους. Πουλιά, μαμούδια, σερπετά, ζουζούνια και μικρά άγρια ζώα του λόγγου, ζουν και ανασαίνουν την δική τους ιδιαίτερη ζωή, μαλώνουν και συζητούν με μεγάλες τσιριξιές. Γύρω σου όλο το μεγαλείο της φυσικής δημιουργίας και μέσα σου ένα αληθινό γιορτάσι, ένα αναγάλιασμα της ψυχής και έμπνευσης μοναδικής. Πιο χαμηλά οι γέρικες καστανιές αναθυμούνται με νοσταλγία τα περασμένα και διηγούνται στα πρεμνοφυή φιντάνια τους, τα παλιά χαρούμενα καλοκαιρινά πρωινά και τα φθινοπωρινά ξεφαντώματα. Άγιος Φανούριος στην Πουρνόβρυση Εδώ στην γοητευτική τοποθεσία βρίσκεται η περίφημη πετρόκτιστη βρύση, που το γάργαρο δροσερό νερό της ευφραίνει την ψυχή. Μέσα στα φύλλα των δένδρων, το καλοκαίρι χιλιάδες τζιτζίκια τραγουδούν τη χαρά της θερμής μέρας και τάγματα από πεταλούδες που παφλάζουν συνεχώς φτεροκοπώντας και το χνούτο τους μυρίζει εξοχή. Εδώ έφτασε και η μεγάλη θρησκευτική λατρεία των κατοίκων της Ρεντίνας, όπου κοντά στον αυτοκινητόδρομο, πριν λίγα χρόνια κτίσθηκε το πανέμορφο ξωκλήσι του Αγίου Φανουρίου, που συγκεντρώνει πλήθος πιστών την ημέρα της γιορτής του.

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

Παραδοσιακές εκδηλώσεις– το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου 

Απολαύστε στο Μοναστήρι την παραμονή το απόγευμα, τον κατανυκτικό εσπερινό και την αρτοκλασία υπό το φως των κεριών και μετά μοιραστείτε τη φασολάδα, που προσφέρουν οι καλογριές και παρακολουθείστε την ολονύκτια αγρυπνία. Ανήμερα δε με την πανηγυρική θεία λειτουργία και δοξολογία, θα νιώσετε τη βαθιά θρησκευτικότητα του χώρου να σας κατακλύζει, μοναδικές στιγμές μαγικής ανάτασης και θείας μέθεξης. Η κάψα του Αυγούστου, η ανοιχτωσύνη του νου μεταμορφώνει τις λαμπάδες, πάνω στα μπρούτζινα μανουάλια, σε κέρινα γλυπτά και θα ψελλίσετε, όπως και εγώ, την ευχή «σαν σήμερα Παναγία μου, το ’χω καλά ταμένο, να είμαι πάντοτε καλά, στην Χάρη σου να πηγαίνω, κι απόψε Παναγία μου, χάρη θα στο ζητήσω, στην Ρεντίνα πάλι να ξαναρθώ, για να σε προσκυνήσω». Τον Δεκαπενταύγουστο, σύσσωμο όλο το χωριό γιορτάζει. Στις πλατείες του χωριού γίνεται το διήμερο πανηγύρι, με κλαρίνα, ψητό αρκετό, μπύρες άφθονες και χορό στον ρυθμό του τσάμικου, από τους ντόπιους κατοίκους και τους Ρεντινιώτες της διασποράς, που μαζεύονται στο χωριό, το οποίο σφύζει από κόσμο. Το μεγάλο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου στη Χάρη της Παναγιάς της μάνας των Ελλήνων, σημείο για αναφοράς για κάθε Ρεντινώτη και κάθε χρόνο συσπειρώει τους Ρεντινιώτες της διασποράς, που μαζεύονται για το ετήσιο «Αντάμωμα». Το αντάμωμα γίνεται αφορμή για να ενωθούν τα κλωνάρια της οικογένειας, να σμίξουν συγγενείς και φίλοι από παιδιά. Είναι αυτό που κρατάει την κοινωνία ζωντανή, προάγει τις σχέσεις των ανθρώπων, αναζωογονεί φιλίες και κάνει τους ανθρώπους να λένε μ’ όλη τους την καρδιά «και του χρόνου». Είναι πάνω απ’ όλα τούτος ο ερχομός στην Ρεντίνα, επιθυμία προσωρινού έστω γυρισμού. Είναι η ανάγκη αναβάπτισης σε χώματα με τόσες μυρωδιές και τόσες αγαπημένες μνήμες. Ο Δεκαπενταύγουστος είναι για τους Έλληνες της υπαίθρου, αλλά και για τους Ρεντινιώτες, ημέρα γιορτής και γλεντιού και δικαιολογημένα τον αποκαλούν «ως Πάσχα του καλοκαιριού». Κι αν φροντίσετε να βρεθείτε κάποτε στο πανηγύρι του χωριού, μην διστάσετε να πιαστείτε και σεις χέρι χέρι, να μεγαλώσει ο χορός και να φαρθήνει ο κύκλος και ν’ ανταμώσουν οι φωνές σας με των χωριανών.

Πολιτιστικές-χορευτικές εκδηλώσεις 

Αυτές τις μέρες ο Σύλλογος των Απανταχού Ρεντινιωτών με πολύχρονη παρουσία και δράση, διοργανώνει πολυήμερες και πολυάριθμες πολιτιστικές εκδηλώσεις «το Φεστιβάλ του Ορεινού Αύγουστου- τα Ρεντινιώτικα» που λέμε και ειδικότερα εορταστικό πρόγραμμα με ζωντανή μουσική και χορούς από τις νέες και τους νέους, που κατάγονται από την Ρεντίνα, ντυ- μένους με τοπικές ενδυμασίες και το συγκρότημα καταχειροκροτείται. Εκτός από τις χορευτικές αυτές εκδηλώσεις, δίδονται επίσης συναυλίες με λαϊκή ή παραδοσιακή μουσική, από γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες και ακόμη διάφορες θεατρικές παραστάσεις. 

Η πνευματική ζωή στο χωριό 

Στο χωριό η μόνη πνευματική εκδήλωση ήταν από παλιά ο εκκλησιασμός. Οι καμπάνες, φανταχτερές, γλυκόλαλες με το ξεσηκωτό μελωδικό κάλεσμα τους για την εκκλησία, θυμίζουν κάθε γιορτή και σχόλη. Οι κάτοικοι θεωρούσαν παλιά σπουδαιότερες τις γιορτές των Αγίων παρά τις Κυριακές, για αυτό κάθε γιορτή αρκεί να υπήρχαν εορτάζοντες, τηρούσαν όλες τις αργίες απέχοντας από κάθε σοβαρή δουλειά, αρκεί να άκουγαν την καμπάνα αποβραδίς, ότι την άλλη μέρα ήταν γιορτή. Μπορεί τις Κυριακές μερικοί να μην πήγαιναν στην εκκλησία, αλλά στις γιορτές τους πήγαιναν όλοι, γιατί ήταν άνθρωποι θεοφοβούμενοι με τον τρόπο τους. Δημοτική Βιβλιοθήκη Τα μορφωτικά αγαθά σήμερα αποτελούν πολιτιστική και κοινωνική επένδυση, το έντονο χρώμα της μονότονης ροής της ζωής στο χωριό, και της έλλειψης ποικίλων ερεθισμάτων, κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες, απαιτούν μια πολύ σωστή κίνηση και αξιέπαινη πρωτοβουλία για ίδρυση Βιβλιοθήκης.

Πολιτιστικοί Σύλλογοι 

Στην Ρεντίνα εδρεύουν ο σύλλογος Προστασίας Μουσείου Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης και ο σύλλογος Φίλων Μουσείου Εθνικής Αντίστασης Ρεντίνας και Αγράφων. Αυτοί που έφυγαν για να εγκατασταθούν σε ξένους τόπους ποτέ δεν ξέχασαν την ιδιαίτερη πατρίδα. Στην νέα τους εγκατάσταση δημιούργησαν Συλλόγους, για την σύσφιξη των μεταξύ τους σχέσεων, για την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη. Στην Αθήνα δε εδρεύει ο Σύλλογος των Απανταχού Ρεντινιωτών, που ιδρύθηκε το 1957 και σε όλο το χρονικό διάστημα από την ίδρυση του, έχει αναπτύξει μια πολύ πλούσια και πολύπλευρη δραστηριότητα. Εκδίδει ανελλιπώς από τον Ιούλιο του 1961 την τριμηνιαία εφημερίδα «Ρεντινιώτικα Νέα», που αποτελεί το μέσο ενημέρωσης και επικοινωνίας του κάθε Ρεντινιώτη και πασχίζει στην διατήρηση των δεσμών με την γενέθλιο γη, τον τόπο της ψυχής του. Πριν αρκετά χρόνια ο Σύλλογος κατάφερε να αγοράσει ένα διαμέρισμα στην οδό Στουρνάρη 45, όπου λειτουργεί σαν γραφεία του και τόπος συνάντησης των Ρεντινιωτών της Αθήνας. Ο Σύλλογος των Απανταχού Ρεντινιωτών, διοργάνωσε ή συμμετείχε σε πάρα πολλές εκδηλώσεις, με πολιτιστικό περιεχόμενο και δραστηριοποιείται εκτός των άλλων, στους τομείς της παράδοσης και του πολιτισμού. Μεγάλη δραστηριότητα αναπτύσσουν και οι πατριδοτοπικοί σύλλογοι αποδήμων Ρεντινιωτών, που υπάρχουν επίσης και στις πόλεις Βόλου, Λαμίας, Λάρισας και Τρικάλων, όπου διαβιούν σήμερα πολλοί ξενιτεμένοι Ρεντινιώτες. Οι Σύλλογοι έδωσαν και δίνουν ζωντανό πολιτιστικό παρόν, δυνάμωσαν και σύσφιξαν τις σχέσεις μεταξύ των συγχωριανών και συνέβαλαν στην δημιουργία έργων κοινής ωφέλειας, αποτελούν δε ελπίδα δημιουργίας και προσφοράς για το μέλλον.

Η Ρεντίνα –πρώτη στα γράμματα 

Το ορεινό και άγονο έδαφος του χωριού ανάγκαζε τους Ρεντινιώτες, να στρέφονται προς τις τέχνες και τα γράμματα. Η Ρεντίνα σήμερα έχει να παρουσιάσει ένα αξιόλογο κατάλογο γραμματισμένων, έβγαλε πολλούς επιστήμονες και τώρα έχει πολλούς και βγαίνουν πάμπολλοι. Τι να σας τα λέω, δεν είναι υπερβολική η διαπίστωση, ότι κάθε σπίτι και κάθε οικογένεια έχει κι από ένα άτομο τουλάχιστον, απόφοιτο ή φοιτητή Ανωτάτης Εκπαίδευσης.