Θα σας το πω και τούτο…
Επίσης ακόμα μια θαυμάσια παράδοση θα σας την πω έτσι,, καθώς πέρασε από στόμα σε στόμα από τους συγχωριανούς μας και που καλύπτεται από τον γοητευτικό παραμυθιακό μανδύα, κάτι ανάμεσα στον θρύλο και την γοητεία του υπερφυσικού είναι και τούτο.
Τον καιρό εκείνο, εκείνη την αλαργινή εποχή, στο χωριό 320 χρόνια πριν, εκείνο το μήνα τον λέγανε Φεβρουάριο, ήταν μια χιονισμένη νύχτα της 10ης Φεβρουαρίου που ο τόπος κατάλευκος, κουκουλωμένος μέσα σ΄ άπρο παχύ-παχύ πάπλωμα, σπίτια δέντρα, όλα, σεντονιασμένα και βουβά,, ενώ όλοι κοιμούνται και γαλήνη βασίλευε παντού άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες. Ο ήχος γλυκός, παράξενος, λες και ήταν ουράνιος. Φοβισμένοι οι χωριανοί μας σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν προς την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Οι καμπάνες χτυπούν μόνες τους και μέσα στη εκκλησία ακουγόταν γλυκές ψαλμωδίες. Ούτε παπάς όμως υπήρχε ούτε ψάλτης, απορημένοι οι χωριανοί μπήκαν στην εκκλησία. Τότε οι καμπάνες σταμάτησαν να χτυπούν, οι ψαλμωδίες ακουγόταν μακρινές, ώσπου χάθηκαν. Μόνο ένα απαλό και γλυκύ φως στεφάνωνε την εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους, αριστερά στην Ωραία Πύλη, κι υστερότερα έξω ένα πελώριο φεγγάρι ξεκινούσε από τα πέρατα του ουρανού, ν΄ ανέβει στα μεσούρανα και λίγο-λίγο έστρωνε καταγής την ασημένια του μαγεία. Σήμερα οι θεοσεβούμενοι Ρεντινιώτες στον αύλειο χώρο του Αγίου Νικολάου, έχτισαν το νέο όμορφο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου