Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

ΩΔΗ στην αιώνια Ρεντίνα!

Η πλάση, η παντοδύναμη και λατρευτή μητέρα,
για σε ’νανε εστάθηκε Ρεντίνα μου απλοχέρα…

Απέναντι σου λίγο μακριά, μέσα στο σύδεντρο στον φουντωτό το λόφο, χαριτωμένο και ιερό προβάλλει το μοναστήρι, εκείθε, όπου κι αν ρίξεις τη ματιά σου, επάνω, κάτω, τριγύρω, τι χρώματα κάθε λογής! τι τόποι! με θέλγητρα μαγευτικά ξανοίγονται μπροστά σου, κι ένας γαλάζιος ουρανός δίνει αρμονία σ’ όλα.
Του ιστορικού μοναστηριού οι αψηλοί του τοίχοι, στα δέντρα μέσα, που πυκνά το λόφο στεφανώνουν, θεόρατο και υψηλό και πλιό γιγαντωμένο θα φαινόταν, αν γύρω του δεν ήταν απλωμένα, αμφι-θεατρικά βουνά ψηλότερα από κείνο.

Αγραφιώτικη γη, Αγαπημένη γη της Ρεντίνας, Γη του τόπου μου



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου