ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Η Ρεντίνα μετά την νέα Διοικητική Μεταρρύθμιση έπαψε πια να είναι Δήμος, έγινε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Σοφάδων!!.
Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι εύλογα κανείς, τι μπορεί να κρατάει στην σύγχρονη εποχή ένα χωριό, μια περιοχή που μένει ξεκομμένη από την πόλη, για να ζήσει και για να ζητήσει τη μερίδα της απ’ τον κόσμο.
Είναι ένα ερώτημα που έρχεται μονάχο του, όταν αφήνοντας την βαριά αχλή που κάθεται το πρωί στον κάμπο της Καρδίτσας και ανέρχεται κανείς το δρόμο με τις κλειστές στροφές και την μοναξιά πάνω από τον Κέδρο, για να πάει στην Ρεντίνα.
Γιατί ο τόπος αυτός, που είναι γιομάτος από ένα παρελθόν που δεν έγινε ακόμη απόσταση χρονική, που είναι ακόμα και μια πορεία αντάμα με το βαρύ νόστο και τις μνήμες απ’ τα πρόσωπα που τον περπάτησαν σαν ένα δικό τους χωράφι, έχει μια δική του αντοχή για να μην ξεκόψει απ’ τους ανθρώπους.
Έτσι η παρουσία της ζωής εδώ κρατάει μια αίσθηση, για μετάβαση που βάνει τον άνθρωπο σε σκέψεις για την μοίρα του, χωρίς να δίνει κι ένα συμπέρασμα, μια ολοκλήρωση μπροστά στον προβληματισμό, αν θα μείνει τώρα κι η ζωή να περπατάει καθώς πριν, στους μοναχικούς αυτούς δρόμους με την ποίηση από ένα παρελθόν.
Η γη τούτη που είναι ελληνική, που δεν ξεθώριασαν τη σημασία της, που δεν αγρίεψε απ’ την εγκατάλειψη, ζητά να την κρατήσουμε, να μην την αφήσουμε μόνη με την αγάπη αυτών που την έδεσαν στην ψυχή τους, να μην είναι μονάχα ένα προσκύνημα για λίγους μήνες ακόμη για λίγα χρόνια.
Όμως πως θα γίνει ένα τέτοιο πρόβλημα, αφού η σύγχρονη ζωή που μαζώνεται στα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν είναι δυνατόν να μείνει μ’ ένα προσκέφαλο γιομάτο νόστο και όνειρα.
Γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια συντήρηση, για μια παράταση που δεν φτάνει ίσια-ίσια για να καλύψει μονάχα τη ζωή αυτών που παραμένουν ακόμη ή αυτών που ξεκίνησαν και ξανάρχονται στον τόπο αυτόν.
Γίνονται βέβαια προσπάθειες για να μην φύγουν από εκεί οι ζωντανοί άνθρωποι. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει, η ζωή δεν περιορίζεται στα όρια μιας ατομικής διάστασης, οι δρόμοι σήμερα είναι ανοιχτοί πόρτα και γι’ αυτό, είναι δύσκολο να κρατηθούν οι άνθρωποι ιδίως οι νέοι, αν δεν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για μόνιμη και βιώσιμη-προ παντός- παραγωγική απασχόληση με βάση τα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Τώρα πως μπορεί να γίνει αυτό το μεγάλο πρόβλημα που δεν απομένει στην δική μου αρμοδιότητα να το υποδείξω. Χρειάζεται να μελετηθεί πάνω σε μια ευρύτερη προοπτική, κάτω από το φως ειδικών επιστημόνων, που θα το συνδέσουν με την δυνατότητα της ανάπτυξης στη γενικότερη μορφή της αυριανής ζωής.
Μελαγχολικές οι απόψεις μου, ωστόσο αυτή η αίσθηση της διαρροής της ζωής από αυτόν τον τόπο, που μας σφίγγει την καρδιά καθώς τον διαβαίνουμε αμίλητοι, για να μαζέψουμε τα παιδικά μας χρόνια και τις λιτές εκείνες χαρές, που αφήσαμε και τότε που είχαμε χνούδι στο πρόσωπο,
Αυτά που συμβαίνουν είναι που μας κάνει να προχωρούμε κάπως βαθύτερα με περισσότερο πόνο, για ν’ αγγίξουμε τη σάρκα και το φως αυτού του αγαπημένου χώρου.
Πάνω σ’ αυτόν τον ήμερο τόπο, εδώ ψηλά στα Άγραφα η ζωή άνθησε στο παρελθόν,…σήμερα η Ρεντίνα πασχίζει να μην χάσει αυτήν την συνέχεια, εξακολουθεί με πείσμα να κρατάει την ομορφιά και την παράδοση του ορεινού χώρου.